Capturing the moments of today that will wow your heart tomorrow

Wie is Yolanda

Hallo , ik ben Yolanda Ruiter,
Wat voor mij heel belangrijk is, is hoe iemand zich voelt.
Hoe jullie je voelen tijdens de ceremonie is belangrijk.
Als ik jullie dat mooiste moment van de dag kan geven maakt mij dat ook gelukkig.

Ik ben graag onder mensen ben die zich gelukkig voelen.
Welke mensen zijn het aller gelukkigst? Juist! Zij die gaan trouwen.
En wat als ik voor die gelukkige mensen nou dat ene mooie momentje van de dag het allermooist kan maken. 
Het moment dat zij JA zeggen.

People forget what you said
People forget what you did
But people will always remember
How you made them feel

Waarom ben ik babs geworden?                  
Waarom wil ik trouwambtenaar worden?
Dat is een lang verhaal….ga maar eens lekker zitten dan zal ik het vertellen.
‘De geboorte van mijn droom’

Hans is mijn 3 jaar oudere broer. Hij kon en wist alles eerder dan ik. Hans kon eerder fietsen, ging eerder naar school, kon ongelooflijk hard rennen. Hans werd waar hij goed in was. Hans werd huisarts. Zo'n huisarts waar patiënten van hielden. Zo eentje die doorging wanneer anderen naar huis gingen. Die de naam van zijn patiënten uit zijn hoofd wist. Die de lekke band van assistente plakte. Die door zijn collega's in het ziekenhuis gerespecteerd werd. Die de bedrijfsarts hielp als een patiënt van hem veel zieker bleek dan deze collega dacht. Als hij door de stad liep regelmatig geroepen werd 'Hey hallo dokter Ruiter!' 
En toen werd Hans ziek. Hij kreeg chemo in een ziekenhuisbed. Dit is vreemd zei hij 'Ik ben wel ziek maar voel me niet ziek en dan moet ik toch in een ziekenhuisbed mijn chemo krijgen'. In die periode keek hij naar de serie Breaking Bad. De hoofdrol speler krijgt in die film zijn chemo in een luxe stoel. Daar begrijpen ze het. Zo wil Hans het ook.
In een eindsprint zet Hans zich in middels een goed doel. Deze stoelen moeten er komen! Als je chemo krijgt moet je goed zitten. Het lukt hem om flink wat op te halen. Zelf heeft Hans geen gebruik meer kunnen maken van deze mooie stoelen. (zie https://beverwijk.nieuws.nl/lokaal/20160422/19699/) Dit doel gaf hem wel energie.  Wat een held. Wat ben ik trots op mijn broer. 
Op zijn begrafenis mag ik spreken. Dit heb ik nog nooit eerder gedaan. Hoe pak ik dat aan? Het maken van zo’n speech is toch wel een proces. Tijdens het schrijven kwamen steeds meer herinneringen boven waardoor ik bleef aanvullen en schrappen in de tekst. Uiteindelijk is er een stuk van ongeveer 20 minuten over gebleven. Een week na zijn begrafenis heb ik een naturequest. Met een matje, slaapzak en een fles water trek ik het bos in. Daar blijf ik het de hele dag. Zonder telefoon, horloge, kladblok met pen, eten of iets te snoepen. Alleen mezelf,   fles water, matje en dekentje. Samen met een groep lopen we het bos in en zoeken een plek. Een plek zonder contact met elkaar hebben. Ik zoek een plekje en ga mij installeren. Best even wennen dit. Ik zit met mijn rug tegen een grote dennenboom met een dikke stam. Ik heb ooit gelezen dat wanneer je met je ruggengraat tegen een boom aan gaat zitten dat deze boom je energie en kracht geeft. Nou dennenboom, kom maar op. Als ik goed en wel zit val ik eigenlijk meteen in slaap. Mmmm dat is een andere energie dan ik verwacht had. Na een tijdje word ik wakker met een leeg hoofd. Geen idee hoe lang ik geslapen heb want ik heb geen tijd bij me. Ik heb een leeg hoofd, geen pieker momentjes, geen gedachtes, helemaal niets. Dat is wel heel bijzonder. Ik kijk een beetje rond. De takken van de bomen dansen zachtjes in de wind, het zonnetje komt heel af en toe achter een wolk vandaan en ik zie overal spinnetjes en torretjes lopen. Ik hoor vogeltjes fluiten en verder is het rustig. Mijn gedachten dwalen af naar mijn broer. Hey Hans, is het goed? Is het echt allemaal goed zo? Ben je echt gelukkig? Zoals op je rouwkaart stond? Hans kan je mij op een of andere manier laten weten dat het goed is? In welke vorm dan ook, denk je dat je dat lukt? Natuurlijk komt er niets. Wat denk ik nou. Maar ja, ik zit daar toch. Wie weet. Vele uren kijk ik relaxed rond en ik heb nog steeds een heel leeg hoofd. Heerlijk is dit!  Eigenlijk wil ik wel weten hoe laat het is. Grappig is dat. Want als ik de tijd weet, wat weet ik dan?  Dan ineens hoor ik een gepiep. Alsof iemand in een speelgoedbeestje knijpt. Piep piep piep…ik kijk om hoog om te zien wat voor vogel dit is. Nee het komt niet uit de lucht en het komt van lager. Het komt dichterbij, het komt van….ineens komt er een hertenkalf aan lopen. Ik kijk vol verbazing. Ik voel mijn hart bonken. Een hertenkalfje! Waar is zijn moeder? Ooh straks komt zijn vader. Ik trek mijn benen in en maak mij zo klein mogelijk om de natuur niet te verstoren. Mijn hart bonkt nog harder. Het hertje komt steeds dichterbij. Tot ongeveer 3 meter afstand. Ik maak mij nog kleiner. Hij kijkt mij recht aan. Staat een paar seconden stil en loopt een stukje terug en gaat liggen. Alsof hij heel even gecheckt heeft of het bij mij okay is. Ik ben zo onder de indruk. Wat is dit ongelooflijk mooi. Zo’n mooi lief klein en kwetsbaar schepseltje dat zo dicht bij mij gaat slapen. Hier is het veilig. Van al die mensen die in het bos zijn, kiest hij mij uit om te komen slapen. Dan hoor ik na een tijd ineens weer hetzelfde soort gepiep van de andere kant. Ja hoor, daar komt nog een hertenkalfje aanlopen. Het eerste hertje reageert op het gepiep. Hij springt op en rent  het andere hertje tegeoet. Ze springen met elkaar in het rond. Al  springend en huppelend komen ze mijn kant op. Ze komen zo dichtbij. Mijn hart bonkt weer, nu intussen in mijn keel. Aaaah wat kan ik doen. Ik mag ze niet aanraken. Dan lopen ze weer terug en gaan ze elk op een eigen plekje slapen. Wat is dit bijzonder! Ik hap naar adem. Ik wil dit delen en dat kan niet. Mmmm eigenlijk is het wel goed zo….Ik laat het bezinken. Ja dit is goed zo. Hé, mijn broer? ............Het is goed zo.  Ja! Hans! Dank je Hans! Je bent niet alleen. Je bent gelukkig. DANK!Na de Nature Quest kan ik niet slapen en ik lig de hele nacht te draaien. Alle ervaringen van de afgelopen periode stromen door mijn hoofd. Ik ben klaar wakker. Het is midden in de nacht.
En dan in één keer komt de gedachte ‘ik trouwambtenaar wil worden’. Zo maar uit het niets.
Ik ga mijn bed uit en ga het googelen. Want hier weet ik niets vanaf. Hoe meer ik vind, hoe enthousiaster ik word. Dit klopt met mijn kernwaarden (passie, samen & verbinden). Met alles wat ik de laatste tijd heb ondernomen (opleiding tot coach, trainer & mediator). Met de keuzes die ik genomen heb in mijn leven, en de stappen die ik niet genomen heb. Met mijn talenten verbinden en verhalen vertellen!
Ik wil mensen gelukkig zien. Ik wil gelukkige mensen verbinden. Ik ga met woorden, zinnen en gebeurtenissen stoeien en hier iets magisch van maken. Ik ga hun mooie verhaal vertellen.
Ik word de leukste trouwambtenaar!
Ik ben de leukste Babs!